-1 برنامه هسته‎ای ایران به لحاظ فنی و حقوقی منطبق با تمام مقررات آژانس بین‎المللی انرژی اتمی بوده و هیچ انحرافی در آن صورت نگرفته است. اگر این موضوع تاکنون ادامه پیدا کرده و به شورای امنیت سازمان ملل کشانده شده است، صرفا به‎دلیل غلبه دیدگاه سیاسی غرب و آمریکا و رفتار‎های متناقض روسیه بوده است. از این‎رو، ورود روسیه به‎عنوان پیشنهاد‎دهنده طرح «گام به گام» را باید از منظر رفتار متناقض و دوگانه روسیه مورد بررسی قرار داد. به‎نظر می‎رسد در این مقطع، روسیه با ارائه طرح لاوروف که به نوعی همراهی و موافقت آمریکا و اعضای 5+1 را نیز پشت سر خود دارد، در پی نمایش راهی دیپلماتیک اما در واقع به‎دنبال امتیازات جدیدی است.

-2 حافظه تاریخی گواه آن است که روسیه در برخورد و رابطه با ایران، هیچ‎گاه شریک و همسایه قابل اعتمادی نبوده است. در این طرح نیز گرچه روسیه نقش تعدیل‎کننده و صورت دیپلماتیک به خود گرفته است، اما به‎نظر می‎رسد که از قبل مهره‎‎های خود را در صفحه شطرنج هسته‎ای ایران طراحی کرده است.

-3 در صحنه تحولات خاورمیانه و شمال آفریقا، بار دیگر آمریکا و غرب و ناتو با ابتکار عمل جدید در لیبی، دستِ روسیه را خالی گذاشتند. با تداوم این حرکت در کشور‎های دیگر این منطقه، از جمله سوریه نیز> آمریکا و غرب به‎دنبال آن هستند که سناریوی لیبی را در خصوص این کشور نیز اجرا و روسیه را از گردونه این بازی‎ها کنار گذارند. در حال حاضر که تحرک دیپلماتیک روسیه در این مناطق کم رنگ شده و از آن‎جا که روسیه به‎عنوان یک کشور دست دوم در معادلات بین‎المللی محسوب می‎شود، مسکو بر آن است که تا با ارائه این طرح، بتواند نقش خود را ارتقا بخشیده و حداقل بتواند در این منطقه موقعیت خود را حفظ کند.

-4 ظرفیت و توانایی روسیه برای ایفای نقش میانجی که به نوعی از این طرح دریافت می‎شود، نیز محدود است. طرح گام به گام در اساس به دو طرف معادله اشاره دارد که یک طرف غرب و آمریکا قرار دارند (که تحریم‎ها را علیه ایران اعمال می‎کنند) و در طرف دیگر ایران قرار دارد (که با این تحریم‎ها مواجه شده است.) نقش روسیه در این طرح بیانگر نوعی میانجی‎گری با چراغ سبز و توافق تلویحی طرف تحریم‎کننده است.

-5 عرصه روابط بین‎الملل صحنه بده‎بستان است. در این بده‎بستان، کسی برنده است که با مهارت خواسته‎‎های خود را به‎طرف مقابل تحمیل کند. پیش‎شرط این امر تسلط بر قواعد بازی است. در هر طرح و پیشنهاد و هر‎گونه مبادله، معامله و قراردادی، آن‎چه که اولویت دارد منافع ملی است. بدیهی است همان‎گونه که تاکنون با درایت و مدیریت درست، پرونده هسته‎ای ایران از موانع مختلف عبور کرده و در آستانه راه‎اندازی نیروگاه بوشهر قرار داریم، ضروری است در این طرح نیز ضمن ارزیابی دقیق جوانب مختلف، به‎گونه‎ای عمل شود که بیشترین منفعت و کم‎ترین خسران نصیب ایران شود.